ความผิดอาญา : ศึกษามาตรการทางอาญาเกี่ยวกับพืชเสพติด

Criminal offense: Criminal measures for nacotic plants

Name: สิทธิ วงศ์ทองคำ

Classification :.DDC: ความรับผิดทางอาญา -- วิจัย

Classification :.;: พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2522 -- วิจัย

Classification :.;: กฎหมายอาญาระหว่างประเทศ

Classification :.;: พืชเสพติด

Abstract: ความรับผิดอาญา เป็นหลักประกันในกฎหมายอาญา ให้กับบุคคลที่จะต้องรับโทษในทางอาญาต่อเมื่อได้กระทำการอันกฎหมายที่ใช้ในขณะกระทำความผิดนั้นบัญญัติเป็นความผิดและกำหนดโทษไว้ และโทษที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดนั้น ต้องเป็นโทษที่บัญญัติไว้ในกฎหมาย ทั้งนี้ เพราะภารกิจของกฎหมายอาญานั้น เพื่อคุ้มครองสังคมทั้งในด้านการปราบปรามและในทางป้องกัน แต่การกำหนดให้เรื่องใดเป็นความผิดอาญานั้น ต้องพิจารณาตามลักษณะความผิดและบทกำหนดโทษให้ได้สัดส่วนกัน กล่าวคือหากกำหนดความผิดไว้เช่นไรก็ต้องพิจารณาโทษในขอบเขตที่บัญญัติไว้ กฎหมายอาญาจึงเป็นเรื่องที่กระทบต่อสิทธิและเสรีภาพในชีวิต ร่างกาย และทรัพย์สินของผู้กระทำความผิด สำหรับความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดมีลักษณะเป็นกฎหมายอื่นที่กำหนดความผิดและโทษทางอาญา นโยบายในการจัดการกับปัญหายาเสพติดที่ผ่านมา เน้นการใช้นโยบายปราบปรามยาเสพติดมากกว่าการป้องกัน และการลงโทษเพื่อให้ผู้กระทำความผิดเกิดความกลัวที่จะกระทำความผิดซ้ำและเป็นการปราบผู้อื่นไม่กล้าที่จะกระทำผิดในลักษณะเช่นเดียวกันด้วยวัตถุประสงค์ในการลงโทษดังกล่าว จึงเป็นเหตุให้ผู้กระทำผิดจะกระทำความผิดเล็กๆ น้อย ล้วนแต่ต้องผ่านเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมหรืออาจได้รับโทษจำคุก ปัญหาผู้ต้องขังล้นเรือนจำ/ทัณฑสถานจึงยังคงมีอยู่ แม้ต่อมาการเปลี่ยนแปลงนโยบายครั้งสำคัญได้ใช้มาตรการฟื้นฟูภายใต้หลักการ ผู้ติด คือ ผู้ป่วย ควบคู่ไปกับมาตรการบังคับโทษทางอาญา กล่าวคือ ผู้กระทำผิดมีโอกาสได้เข้ารับการบำบัดรักษาทั้งในระบบการบำบัดรักษาทั้งแบบบังคับและระบบสมัครใจ แต่ก็อยู่ภายใต้มาตรการบังคับโทษจนกว่าจะครบเงื่อนไข กระบวนการดังกล่าวก็ดูเหมือนจะเป็นปลายทางของกระบวนการยุติธรรมและยังไม่ใช่คำตอบของการแก้ไขปัญหาสำหรับพฤติกรรมที่ไม่รุนแรง ยุติธรรม ดังนั้น การแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับยาเสพติดจึงต้องวิเคราะห์ถึงพฤติกรรมของผู้เกี่ยวข้องเป็นลำดับแรกก่อนว่าพฤติกรรมใดที่กฎหมายอาญามุ่งประสงค์จะควบคุม มิฉะนั้นแล้วจะเป็นการกระทบสิทธิส่วนบุคคลและไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของกระบวนการยุติธรรมซึ่งต้องการให้สังคมคืนสู่ความปกติสุข จากการศึกษาวิจัยพบว่า กระทำความผิดเกี่ยวกับพืชเสพติด เช่น กัญชา กระท่อม และฝิ่น มีลักษณะเป็นยาเสพติดชนิดไม่ร้ายแรง และหากผู้เสพพืชเสพติดไม่ได้มีลักษณะเป็นการเสพติด ประกอบกับความถี่ในการเสพต่ำ อาจเพียงเพราะความอยากรู้ อยากลอง หรือเพิ่งเสพเป็นครั้งแรกด้วยแล้ว คำถามที่เกิดขึ้นประการแรก คือ ลักษณะความผิดดังกล่าวเป็นอาชญากรรมและกฎหมายอาญาประสงค์จะควบคุมจริงหรือไม่ จึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผู้วิจัยมีความสนใจที่จะศึกษาว่าการกำหนดความรับผิดอาญาสำหรับพฤติกรรมที่ไม่รุนแรง เกินขอบเขตที่กฎหมายมุ่งประสงค์จะคุ้มครองหรือไม่ ซึ่งจากการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับมาตรการทางอาญาสำหรับพฤติกรรมเสพพืชเสพติดหรือมีไว้ในครอบครองปริมาณเล็กน้อย โดยได้ศึกษามาตรการทางอาญาในต่างประเทศโดยเฉพาะประเทศโปรตุเกสและประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ให้สอดคล้องกับบริบทของสังคม และเกิดประสิทธิภาพต่อการบังคับใช้กฎหมายต่อไป มาตรการทางอาญาสำหรับความผิดเกี่ยวกับพืชเสพติด การกำหนดบทบัญญัติความรับผิดทางอาญาจะต้องกำหนดให้เกิดความชัดเชนว่าพฤติกรรมใดมีความรุนแรงหรือไม่รุนแรง สำหรับพฤติกรรมผู้เสพพืชเสพติดหรือผู้ครอบครองในปริมาณเล็กน้อย เห็นว่า การกำหนดความรับผิดอาญาเกินขอบเขตกฎหมายอาญา พฤติกรรมดังกล่าวมีลักษณะ ไม่รุนแรง ไม่เป็นอาชญากรรม และกฎหมายอาญาไม่ควรกำหนดให้เป็นความผิด จึงขอเสนอแก้ไขดังนี้ กรณีพฤติกรรมที่ไม่รุนแรง ในมาตรา 92 ของพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2522 และที่แก้ไขเพิ่มเติม เพื่อกำหนดให้พฤติกรรมการเสพหรือมีไว้ในครอบครองซึ่งพืชเสพติดในปริมาณเล็กน้อยเป็นพฤติกรรมที่ไม่รุนแรงและไม่เป็นอาชญากรรมอีกต่อไป จึงเห็นควรปรับปรุงกฎหมายในส่วนที่เกี่ยวกับพืชเสพติด ได้แก่ กัญชา กระท่อม ฝิ่น สำหรับพฤติกรรมการเสพหรือครอบครองในปริมาณที่กำหนดไม่เป็นความผิดอาญา ทั้งนี้ควรจำกัดเฉพาะฐานเสพ และมีไว้ในครอบครองเพื่อให้สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงที่ผู้เสพจะต้องมีไว้ในครอบครอง การแก้ไขจึงเห็นสมควรตัดข้อความในมาตรา 92 ออกและใช้ข้อความดังนี้ “ผู้ใดเสพยาเสพติดให้โทษในประเภท 5 หรือการมียาเสพติดให้โทษในประเภท 5 ไว้ในครอบครองมีปริมาณไม่เกินห้าพันมิลลิกรัม ไม่เป็นความผิดอาญา” กรณีพฤติกรรมที่มีความรุนแรง ได้แก่ พฤติกรรมที่กระทำต่อผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี เห็นสมควรให้มีการแก้ไข ดังนั้น ในมาตรา 93 วรรคสาม จึงให้ตัดข้อความเดิมออกและใช้ข้อความใหม่ ดังนี้ “ถ้าการกระทำตามวรรคหนึ่งหรือวรรคสอง เป็นการกระทำต่อหญิงหรือต่อบุคคลซึ่งมีอายุต่ำกว่า 18 ปี หรือเป็นกระทำเพื่อจูงใจให้ผู้อื่นกระทำผิดทางอาญา หรือเพื่อประโยชน์แต่ตนเองหรือผู้อื่นในการกระทำความผิดทางอาญา ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงจำคุกตลอดชีวิต ในมาตรา 93/1 พฤติกรรมยุยงเสริมให้ผู้อื่นเสพยาเสพติดทุกชนิดเป็นพฤติกรรมที่มีความรุนแรง หากเป็นการยุยงส่งเสริมให้ผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีเสพยา เสพติด เห็นควรให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมในมาตรา 93/1 วรรคสองโดยตัดข้อความเดิมและระบุข้อความใหม่ ดังนี้ “ถ้าการกระทำตามวรรคหนึ่งเป็นการยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นเสพยาเสพติดให้โทษในประเภท 5 ต้องระวางโทษเพิ่มอีก 1 ใน 3 และในมาตรา 93/2 วรรคสอง เห็นควรให้มีการแก้ไขเพิ่มเติม ดังนี้ “ ถ้าการกระทำตามวรรคหนึ่งเป็นการใช้อุบายหลอกลวง ขู่เข็ญ ใช้กำลังประทุษร้าย ใช้อำนาจครอบงำผิดคลองธรรม หรือใช้วิธีข่มขืนใจด้วยประการใดให้ผู้อื่นกระทำความผิดฐานผลิต นำเข้า ส่งออก จำหน่าย ครอบครองเพื่อจำหน่าย หรือครอบครองซึ่งยาเสพติดให้โทษ ซึ่งเป็นการกระทำต่อผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ต้องระวางโทษเพิ่มอีก 1 ใน 3

มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. ศูนย์เรียนรู้และหอสมุด.

Address: กรุงเทพมหานคร

Email: library@dpu.ac.th

Name: ธานี วรภัทร์

Role: อาจารย์ที่ปรึกษา

Modified: 2562-09-19

Created: 2559

Issued: 2562-08-28

วิทยานิพนธ์/Thesis

application/pdf

CallNumber: 345.04

tha

DegreeName: นิติศาสตรมหาบัณฑิต

Level: ปริญญาโท

Descipline: กฎหมายอาญาและกระบวนการยุติธรรมทางอาญา

Grantor: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์

©copyrights มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์

ลำดับที่.	ชื่อแฟ้มข้อมูล	ขนาดแฟ้มข้อมูล	จำนวนเข้าถึง	วัน-เวลาเข้าถึงล่าสุด
1	Kanchana.Pat.pdf	1.4 MB	17	2024-08-29 23:24:52

ใช้เวลา

0.223494 วินาที