พระราชบัญญัติป้องกันปราบปรามการทรมานการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. 2565 : ศึกษากรณีการควบคุมตัวของเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ต้องบันทึกภาพและเสียงอย่างต่อเนื่อง

Prevention and Suppression of Torture and Enforced Disappearance Act, 2565 B.E. : a case study in holding a person in custody, the responsible state authority must make a continuous audiovisual record of and at the time of the arrest

Name: อธิวัฒน์ ลิปภานนท์

keyword: เจ้าหน้าที่ของรัฐ

; การบันทึกภาพและเสียง

; การควบคุมตัว

Abstract: ปัญหาการควบคุมตัวของเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ต้องบันทึกภาพและเสียงอย่างต่อเนื่อง ตามพระราชบัญญัติป้องกันปราบปรามการทรมานการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. 2565 ซึ่งถือเป็นปัญหาเกี่ยวกับสิทธิและเสรีภาพของปวงชนชาวไทยเป็นอย่างมาก ประกอบกับบริบทของสังคมไทยที่ถือว่าการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหายเป็นเรื่องที่ร้ายแรงและไม่สามารถรับได้ เนื่องจาก เจ้าหน้าที่ของรัฐ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าพนักงานตำรวจถือเป็นที่พึ่งหลักของประชาชนในการป้องกันและปราบปรามอาชญากรรม ดังนั้น หากเจ้าพนักงานตำรวจกลับเป็นผู้กระทำอาชญากรรมไม่ว่าจะเป็นในลักษณะรูปแบบเดี่ยวหรือร่วมกันในลักษณะรูปแบบกลุ่ม ย่อมส่งผลให้กระบวนการยุติธรรมและสิทธิมนุษยชนของผู้ถูกควบคุมตัวเกิดความเสียหายอย่างร้ายแรง และไม่อาจยึดถือเป็นที่พึ่งของประชาชนได้อีก รวมไปถึงเพื่อให้เกิดความสอดคล้องกับอนุสัญญาต่อต้านการทรมานและการปฏิบัติ หรือการลงโทษอื่นที่โหดร้าย หรือที่ย่ำยีศักดิ์ศรี (Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment: CAT) อนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการคุ้มครองบุคคลทุกคนจากการบังคับให้หายสาบสูญ (International Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance: ICPPED) และอนุสัญญาอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องอันเป็นหลักสากลควบคู่กันไปด้วย ตามปัญหาดังกล่าว วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ใช้วิธีการวิจัยและศึกษาเชิงเอกสาร โดยเปรียบเทียบหลักเกฑณ์ของกฎหมายอาญาในการบันทึกภาพและเสียงของประเทศอังกฤษ ประเทศออสเตรเลีย และประเทศเยอรมนี ตลอดจนการศึกษาแนวความคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับหลักสิทธิมนุษยชน หลักการปฏิบัติหน้าที่ภายใต้พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. 2565 รวมถึงสภาพปัญหาและผลกระทบเกี่ยวกับการบันทึกภาพและเสียงของเจ้าหน้าที่ของรัฐในบริบทต่าง ๆ ซึ่งผลการศึกษาพบว่า การบันทึกภาพและเสียงอย่างต่อเนื่อง ตามพระราชบัญญัติป้องกันปราบปรามการทรมานการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. 2565 ควรได้รับการแก้ไขเพิ่มเติม 3 ประการ คือ การกำหนดให้มีการบันทึกภาพและเสียงอย่างต่อเนื่องในชั้นสอบสวน การกำหนดฐานความผิดที่เหมาะสมในการบันทึกภาพและเสียงอย่างต่อเนื่อง และการกำหนดโทษกรณีเจ้าหน้าที่ของรัฐฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตาม มาตรา 22 โดยไม่มีเหตุสุดวิสัย ให้เป็นฐานความผิดเฉพาะ แยกต่างหากจากความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 อันเป็นฐานความผิดทั่วไป โดยการแก้ไขเพิ่มเติมไว้ในพระราชบัญญัติ ทั้งนี้ เพื่อลดช่องว่างของกฎหมาย ก่อให้เกิดความเป็นธรรมและความโปร่งใสต่อทั้งเจ้าหน้าที่ของรัฐและประชาชน รวมทั้งทำให้การดำเนินกระบวนยุติธรรมในชั้นเจ้าพนักงานเกี่ยวกับการบันทึกภาพและเสียงกับการคุ้มครองสิทธิมนุษยชนแก่ประชาชนเป็นไปอย่างสมดุล เป็นไปตามเจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการทรมานและการกระทำให้บุคคลสูญหาย พ.ศ. 2565 ต่อไป

มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. หอสมุดแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

Address: กรุงเทพมหานคร

Email: preserv@tu.ac.th

Name: รณกรณ์ บุญมี

Role: อาจารย์ที่ปรึกษา

Created: 2567

Modified: 2567-11-24

Issued: 2567-11-24

วิทยานิพนธ์/Thesis

application/pdf

DOI: 10.14457/TU.the.2023.494

tha

DegreeName: นิติศาสตรมหาบัณฑิต

Level: ปริญญาโท

Descipline: กฎหมายอาญา

Grantor: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

©copyrights มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

ลำดับที่.	ชื่อแฟ้มข้อมูล	ขนาดแฟ้มข้อมูล	จำนวนเข้าถึง	วัน-เวลาเข้าถึงล่าสุด
1	15652Atiwat.pdf	2.99 MB	6	2025-12-03 22:03:12

ใช้เวลา

0.038734 วินาที